Burn wist mij niet in vuur en vlam te zetten

Pure was één van de beste post-apocalyptische Young Adult boeken die ik ooit las. De rauwe world building vol imperfecte personages wist me vanaf de eerste pagina te raken. Ook het vervolg Fuse stelde allesbehalve teleur. Opnieuw wist Julianna Baggott punten te scoren vanwege originaliteit en een fantastische toekomstvisie. Je begrijp wel dat mijn verwachtingen voor Burn dan ook ontzettend hoog waren. En helaas, helaas, dit boek viel me behoorlijk tegen.

Burn is het vervolg op Pure en Fuse. Let op: als je deze boeken nog niet hebt gelezen, kan onderstaande review spoilers bevatten. Over Burn zelf spoiler ik natuurlijk niet.

Vriend of vijand?

In de wereld van Pressia en Partridge is de samenleving verdeelt in twee groepen. Je hebt de gelukkigen die onder een koepel wonen, zoals Partridge, en de wretches – mensen die buiten de koepel leven. Er zijn mensen met afgehakte lichaamsdelen, mensen die aan elkaar vastgegroeid zitten en het hoofdpersonage Pressia heeft het hoofd van een pop om haar hand. Nadat Pressia en Partridge elkaar in Pure ontmoetten, zijn hun levens niet langer hetzelfde.

In Burn is Partridge terug onder de koepel als leider van the Pures, waar hij van plan is om de dome van binnenuit neer te halen. Maar vanuit zijn nieuwe machtspositie voelt Partridge meer dan ooit de verleiding om naar zijn vader te luisteren. Misschien heeft de mensheid de koepel – met Partridge als leider – wel nodig om te overleven.

Ondertussen gaan Pressia en Bradwell op zoek naar een manier om de Wretches te genezen van hun misvormingen. Maar alles hangt af van de medewerking van Partridge. Kunnen ze hun vriend en bondgenoot nog steeds vertrouwen? Of is de wereld gedoemd tot een eeuwigheid van oorlog en ellende?

Gehaast en abrupt

Allereerst moet ik zeggen dat ik de romantiek tussen Pressia en één van de andere personages niet alleen behoorlijk ongeloofwaardig vind overkomen, maar vooral ook frustrerend door de vele ruzies en andere hobbels op de weg. Soms wilde ik letterlijk mijn boek uit het raam smijten door al het gekibbel. Dat is toch een beetje jammer.

Ook het andere hoofdpersonage, Partridge, stelde me enorm teleur. In eerdere boeken was hij zo sterk en zelfverzekerd, maar in Burn lijkt hij zijn kluts totaal kwijt. Ik begrijp de beslissingen die hij neemt niet. Door zijn vreemde acties heeft hij absoluut mijn respect verloren. Het is niet zo dat ik perse een happy ending verwachtte, maar voor zo’n sterke serie vond ik de ontknoping behoorlijk slapjes. Het einde voelt niet alleen gehaast, maar ook erg abrupt. Het is bijna alsof Julianna Baggott twijfelde om nog een vervolgboek te schrijven, met zoveel vragen blijf je als lezer achter.

Voor mij was Burn een teleurstellend einde van een fantastische trilogie. Ik ben bang dat ik hierdoor deze boeken niet snel zal oppakken om te herlezen, terwijl de eerste twee boeken toch zeker de moeite waard zijn. Helaas.