De kooi: eerder slaapverwekkend dan spannend

Toen De kooi (in het Engels: Bird Box) in 2014 verscheen was het een bescheiden hype, met de verfilming van Netflix in 2018 laaide het enthousiasme opnieuw op. Op social media las ik niets dan lof over deze thriller van Josh Malerman. Al die jaren stond De kooi ongelezen in mijn kast. Op zoek naar een spannend verhaal om van begin tot eind te verslinden en lekker bij te griezelen besloot ik het boek eindelijk te lezen. Maar werd ik even teleurgesteld..

In De kooi negeren de meeste mensen de bizarre getuigenissen in het journaal, totdat de televisie op zwart gaat, de radio zwijgt, telefoons niet langer werken en het internet uitvalt. Malorie voedt haar kinderen binnen op. Naar buiten gaan is ondenkbaar, want daar zijn zij. Het huis is stil, de deuren zijn vergrendeld, de gordijnen gesloten. De ramen zijn afgedekt met matrassen, vastgespijkerd in de kozijnen. De kinderen slapen. Straks zal Malorie hen wakker maken en hen blinddoeken. Vandaag zullen ze het huis verlaten. Vandaag zetten ze alles op het spel.

In enthousiaste recensies las ik over een spannende page-turner. Velen konden niet stoppen met lezen eens ze aan De kooi waren begonnen. Ik moest mezelf echter dwingen om de pagina’s om te slaan. Het verhaal was allesbehalve eng. Ik vond De kooi bijna slaapverwekkend saai. Voor mij absoluut geen slapeloze nachten dus. Persoonlijk begrijp ik niet dat mensen dit debuut van Josh Malerman als horror categoriseren – op geen enkel moment in het boek vond ik het eng. Nee, dit is absoluut niet te vergelijken met horrorverhalen als HEX, Echo en The Call.

Een post-apocalyptisch verhaal hoeft mijns inziens niet perse eng te zijn, om me te kunnen vermaken. Maar dan moeten de andere elementen in het verhaal wel kloppen. En ook dat is in De kooi niet het geval. Het hoofdpersonage Malorie vond ik allesbehalve sympathiek – wie noemt zijn kinderen nu ‘meisje’ en ‘jongen’? Het kon me eerlijk gezegd weinig schelen of ze veilig haar doel zou bereiken. Daarnaast vond ik de world building veel te vaag. Aan het einde wordt geen enkele vraag beantwoord en weet je nog altijd niet wie die mysterieuze monsters zijn. Waar komen ze vandaan? Waren hebben ze het op de mensen voorzien? Zijn er nog meer overlevenden daarbuiten? Sowieso ontbreekt een echte climax in het verhaal.

Helaas was De kooi van Josh Malerman voor mij één grote teleurstelling. De beloofde spanning bleef uit – ik vond het boek eerder slaapverwekkend dan eng. Daarnaast kreeg ik geen enkele band met het hoofdpersonage en leek het verhaal nergens naartoe te gaan. Nee, dit boek was niet aan mij besteed.