The Wanderers: drie astronauten trainen voor een missie naar Mars

The Wanderers stond al lange tijd op mijn verlanglijst. Dus toen ik onlangs voor een prikje een prachtig exemplaar op de kop kon tikken, was ik erg gelukkig. Meg Howrey wist mij in dit goede humeur te houden door mijn hoge verwachtingen tegemoet te komen. Wat een heerlijk boek over drie astronauten die trainen voor een missie naar Mars!

Een levensechte simulatie

Over vier jaar zal Prime Space de eerste bemande missie naar Mars uitvoeren. Drie ervaren astronauten – Helen Kane, Yoshi Tanaka en Sergei Kuznetsov – moeten in een simulatie bewijzen dat zij geknipt zijn voor deze job. De simulatie is zeer realistisch en duurt maar liefst zeventien maanden. Gedurende deze periode worden de astronauten van dichtbij gemonitord. Psychologen en wetenschappers volgen hun doen en laten op de voet. Zijn ze psychisch stabiel genoeg om zo lang in afzondering van de rest van de wereld te leven? En beschikken ze over de capaciteiten om met alle mogelijke (technische) moeilijkheden om te gaan?

Helen, de enige vrouw in het midden, heeft in dienst van NASA verschillende ruimtereizen gemaakt. Nu is ze echter met pensioen. De MarsNOW missie is haar laatste kans om terug te keren naar de enige plek waar ze zich ooit echt thuis voelde. Ze gaat er voluit voor, ondanks het feit dat ze haar dochter moet achterlaten op planeet aarde. Voor Yoshi is het een kans om te bewijzen dat hij zijn droomvrouw waard is. Hij weet namelijk niet zo goed hoe hij haar moet liefhebben als ze beiden op dezelfde planeet, of zelfs in dezelfde stad, zijn. Sergei daarentegen is bereid om over zijn eigen grenzen te gaan om een blik op Mars te kunnen werpen. Bovendien wil op deze manier een voorbeeld vormen voor zijn zoons.

Hoe langer de astronauten in de simulatie doorbrengen, hoe meer de grens tussen wat echt en wat onwerkelijk is vervaagd.

Technologie en psychologie gaan hand in hand

In The Wanderers ondergaan drie astronauten een simulatie voor een reis naar Mars. Deze simulatie is zo realistisch dat de astronauten – net als jij als lezer – op een gegeven moment vergeten dat ze niet echt onderweg naar Mars zijn. Het is overduidelijk dat de auteur haar research heeft gedaan. Natuurlijk ben ik zelf nog nooit aan boord van een ruimteschip geweest, maar alles lijkt te kloppen. Niet alleen op technologisch vlak overigens.

Ondanks de vele technische aspecten, wordt het boek nooit saai. Toch bevatte het verhaal minder actie dan ik verwachtte. Meg Howrey focust voornamelijk op de psychologische aspecten. Hoe is het om zo lang met drie personen op zo’n kleine ruimte te functioneren? Hoe ga je om met het gemis van de aarde? Welke inzichten kun je opdoen over jezelf? En wie wordt er paranoia?

De menselijke held

Ik vond het heerlijk om me in de personages te verplaatsen – ook de familieleden waren een toffe toevoeging. Meg Howrey kiest in The Wanderers namelijk voor een wisselend perspectief, waarbij ze naast de astronauten ook de zoon van Sergei, de vrouw van Yoshi en de dochter van Helen aan het woord laat. Zo lees je ook hoe het is om familie te zijn van een astronaut. Hoe het voelt om je geliefde keer op keer te moeten zien vertrekken naar de ruimte. Hoe het is om een held als vader, moeder of echtgenoot te hebben. Daarnaast kaarten de familieleden allemaal unfinished business tussen hen en de astronauten aan. Zo begrijp je een aantal van de emoties die de astronauten doormaken beter. Maar dit zorgt er toch vooral voor dat de astronauten menselijker worden gemaakt. Geen van de personages is perfect en dat maakt ze ontzettend realistisch.

Daarnaast geeft Meg Howrey het woord aan Luke – die vanuit het Control Center het gedrag van de astronauten observeert. Dit geeft een tof inkijkje in de manier waarop de astronauten geëvalueerd worden tijdens de simulatie. Bovendien zet dit je aan het denken over de grootsheid van de hele operatie. Er zijn heel wat meer dan drie mensen nodig om een dergelijke missie naar Mars mogelijk te maken.

The Wanderers is een verhaal over menselijkheid, vrede hebben met jezelf en de liefde. Het boek is minder sci-fi dan verwacht en telt weinig actie, maar dit stoorde me nergens. Alleen aan het einde bleef ik toch wat op mijn honger. Ik heb namelijk nog wel wat vragen.. Een aanrader voor fans van The Humans (Matt Haig), maar niet voor fans van The Martian (Andy Weir).