In het tweede seizoen van Real Humans loopt de spanning hoog op

Het eerste seizoen van Real Humans bracht Jimi en mij compleet in de ban van een ethisch vraagstuk. Verdienen robots dezelfde rechten als de mens? Vele discussies later was het eindelijk tijd om het tweede seizoen van deze spannende Zweedse serie te kijken. 

Let op! Als je het eerste seizoen van Real Humans niet gezien hebt, kan onderstaande recensie spoilers bevatten. Over het tweede seizoen zelf spoiler ik natuurlijk niet.

Een maatschappij doordrongen met robots

In Real Humans krijgen menselijk uitziende robots, de zogenaamde hubots, een steeds grotere plaats in het dagelijks leven. Ze doen het huishouden, helpen de kinderen met hun huiswerk of werken in fabrieken. Ondertussen proberen de ‘echte mensen’ zo goed mogelijk om te gaan met de veranderingen in de maatschappij die de hubots met zich meebrengen. Terwijl sommigen deze nieuwe ontwikkeling omarmen, zijn anderen bang om vervangen te worden als werkkrachten, familie of zelfs minnaars. En dan zijn er ook nog eens de ‘vrije hubots’ ontworpen door David Eischer die hun eigen weg lijken te gaan.

In dit tweede seizoen zijn de hubots intussen niet meer weg te denken uit de samenleving. Mimi is nu een volwaardig lid van de familie Engman, maar worstelt met haar identiteit. Hoort ze bij de hubots of bij de mensen? Advocate Inger Engman raakt verwikkeld in hachelijke rechtszaken die hubotrechten onderzoeken, terwijl een groep vrijgevochten hubots uit is op totale emancipatie. Wanneer mensen bovendien beginnen met het vervaardigen van hun eigen kopieën, rijst de vraag wat het eigenlijk nog echt betekent ‘mens’ te zijn. Ondertussen verspreidt zich een agressief softwarevirus dat hubots onbeheersbaar en gewelddadig maakt.

Waar ligt de grens tussen mens en robot?

Real Humans heeft een zeer interessante invalshoek. Waar ligt de grens tussen mens en robot? Verdienen robots gelijke rechten als de mens? Desalniettemin wordt het verhaal nergens theoretisch of te filosofisch. Het is een serie bomvol actie met een zeer onvoorspelbaar plot. Het verhaal zit geniaal in elkaar. Elke keer als je denkt dat je het door hebt, gebeurt er weer iets waardoor alle zekerheid compleet verdwijnt. Dit alles gebeurt in een zeer onheilspellende sfeer, zeker ook in combinatie met de soundtrack. Soms was ik echt bang om verder te kijken, omdat ik aanvoelde dat er iets ging gebeuren.

De personages, waarbij het overigens extreem moeilijk is om een favoriet aan te wijzen omdat ze allemaal zo cool zijn, zijn zeer realistisch. Iedereen heeft goede en slechte kanten. Niemand is 100% slecht en niemand is 100% goed. Bovendien wordt er heel goed geacteerd, waardoor je je helemaal in het verhaal kunt verliezen.

Afleveringen van 50 minuten

Als ik dan toch een minpunt mag aankaarten, dan is het de lengte van de afleveringen. Met vijftig minuten of meer vond ik dat het soms toch net iets te lang duurde. Begrijp me niet verkeerd, de afleveringen waren nergens saai of traag, maar het is gewoon lastig om zo lang je aandacht erbij te houden. Real Humans is echt een serie waarbij je moet opletten. Bingewatchen lijkt me niet ideaal. Ook na een lange werkdag was het soms iets te veel van het goede.

Met seizoen twee valt het doek voor het Zweedse Real Humans. De scenarioschrijvers weten het overkoepelende plot mooi af te ronden, terwijl er een aantal kleinere verhaallijnen een open einde tegemoet gaan. Op deze manier kun je zelf nog verder fantaseren en filosoferen, maar weet je tegelijkertijd hoe het plot in grote lijnen eindigt. En dat is een zeer bevredigend einde. Ik denk ook niet dat dit een serie is die ze nog veel verder hadden moeten rekken. Het is precies goed zo.

In twee seizoenen Real Humans wordt de grens tussen mens en robot onderzocht. Verdienen de niet van mens te onderscheiden hubots dezelfde rechten als wij mensen? Hoewel de thematiek zeer filosofisch is, is de serie één groot actiespektakel. Tijdens het kijken zat ik voortdurend op het puntje van mijn stoel. De onheilspellende muziek maakte me soms bang om verder te kijken. Met een onvoorspelbaar plot dat steeds een andere richting uit lijkt te gaan blijft de serie meer dan vermakelijk van begin tot eind. Een prachtig Zweeds meesterwerk.