The Road: vader en zoon in een post-apocalyptische wereld

Na het lezen van het gelijknamige boek was ik heel benieuwd naar de verfilming van het post-apocalyptische verhaal van The Road. Hoewel het boek, waarin we een vader en zoon volgen die proberen te overleven in deze nieuwe wereld, me ondanks de poëtische schrijfstijl toch wat tegenviel wilde ik weten wat de filmmakers ervan gemaakt hadden. 

Tocht door een verwoest landschap

Een vader en zijn zoon doorkruisen het verwoeste landschap van Amerika. Niets beweegt op de uitgestrekte vlakte, behalve de as in de wind. Het is koud. Het sneeuwt. De lucht is donker. Hun bestemming is de kust, hoewel ze niet weten wat hen daar te wachten staat, als er al iets is. Ze hebben niets, alleen een pistool om zich te verdedigen tegen de wetteloze gangsters die de weg besluipen, de kleren die ze dragen, een kar met opruiming voedsel – en elkaar. Ze zijn alles voor elkaar. Maar zullen ze het overleven?

De film is heel fragmentarisch opgebouwd, net als het boek eigenlijk. De structuur van het boek wordt nauwgezet gevolgd, wat ik persoonlijk wel fijn vond omdat ik dan wist wanneer de enge stukjes kwamen. Maar tegelijkertijd maakte dit de film voor mij behoorlijk traag. Het tempo ligt al niet al te hoog en als je dan ook nog eens precies weet wat er komen gaat – dan blijven er weinig verrassingen over!

De wereld is vergaan

De flashbacks vond ik super mooi en hartverscheurend. Het idee dat de wereld zo mooi was en dat dat allemaal vergaan is, bij mij kwam dat heftig binnen. Zeker ook met het gevoel van: laten we maar van het ‘nu’ genieten, want wie weet wat de toekomst ons gaat brengen. Ook de voice over van de man vond ik zeer tof. Hier en daar had ik het gevoel dat ik letterlijke quotes uit het boek herkende. Ik vond zijn gedachten, net als in het boek, zeer filosofisch en poëtisch. Wat me daarnaast vooral aansprak in de film was de setting. De duistere, verlaten wereld, de wijdse shots; het geeft een gevoel van eenzaamheid, van verlatenheid en van het ‘alleen op de wereld’ zijn.

In het begin van de film dacht ik stiekem nog “ze zijn wel behoorlijk ‘dik’ voor mensen die uitgehongerd zijn”, maar ik denk dat dat vooral aan de vele lagen kleding lag. Verderop in de film kleden de personages zich uit en dan kun je echt alle ribben tellen. Dit vond ik er echt heel creepy uit zien. Zouden de acteurs voor deze film zoveel zijn afgevallen? Of is dit effect door middel van special effects of grime gerealiseerd?

De kracht van de stilte

The Road was zeer goed geacteerd. Ondanks dat er eigenlijk maar twee hoofdpersonages zijn, weten ze je helemaal mee te nemen in het verhaal. Zeker in het begin van de film zijn er veel ‘stille stukken’, zonder dialoog. Zelf vond ik dit heel mooi, maar ik kan me wel voorstellen dat mensen dit saai of traag zullen vinden. Ik vond de vader soms wel wat onsympathiek / gemeen tegenover zijn zoontje, maar ik begrijp dat dit te maken heeft met stress om te overleven. Hij wil er alles aan doen om te zorgen dat zijn zoontje overleeft.

Al met al moet ik dezelfde conclusie trekken als bij het boek. Het plot van The Road laat hier en daar te wensen over en voelt soms een beetje langdradig. Maar de duistere decors, de overtuigende acteerprestaties en de hartverscheurende flashbacks maakten een hoop goed. Deze film wist me behoorlijk hard aan het huilen te krijgen en is zeker een aanrader. Verwacht alleen geen actiefilm, maar een mooi verhaal – dat ervoor zorgt dat je het leven in het ‘nu’ nog extra zult waarderen.