The Loneliest Girl in the Universe: moederziel alleen in de ruimte

Ik was ontzettend enthousiast om aan The Loneliest Girl in the Universe te beginnen. Niet alleen ben ik gek op verhalen die zich afspelen in de ruimte, ook de vele vijf sterren ratings op Goodreads maakten me nieuwsgierig. Helaas stelde het boek van Lauren James toch een beetje teleur.

Het enige overlevende bemanningslid

Romy Silvers is het enige overlevende bemanningslid aan boord van een ruimteschip onderweg naar een nieuwe planeet. Zoals de titel al zegt: ze is het eenzaamste meisje in het universum. Maar dan hoort ze dat er vanaf aarde een nieuw ruimteschip is gelanceerd. Aan boord van dat ruimteschip bevindt zich een jongen met de naam J. Hun enige manier om te communiceren is via email – en vanwege de afstand tussen de ruimteschepen komen de mails met maanden vertraging aan. Ondertussen krijgt Romy ook verontrustende berichten vanaf aarde. Hoe lang zal ze nog alleen zijn?

De opdracht van het boek “For all the girls who’ve never felt brave enough to be the hero in an adventure story” maakte mij erg nieuwsgierig. Helaas wist Lauren James deze nieuwsgierigheid en hoge verwachtingen niet te bevredigen. The Loneliest Girl in the Universe is een vlot geschreven verhaal dat zich afspeelt aan boord van een ruimteschip, maar er gebeurt gedurende de 305 pagina’s erg weinig. De spanningsopbouw had veel beter gekund.

Een gebrek aan psychologische diepgang

Helaas blijft het verhaal ook behoorlijk aan de oppervlakte: Romy is eenzaam achtergebleven aan boord van een ruimteschip, dat schept bepaalde verwachtingen maar echt psychologische diepgang krijgt het boek niet. Je weet dat Romy nachtmerries heeft, maar je voelt niet met haar mee. Graag had ik me echt in haar nachtmerries bevonden en haar angst, alsook haar eenzaamheid gevoeld.

Daarentegen is  Romy zeer slim en een echte overlever. Ze weet ontzettend veel over het ruimteschip, leerde op jonge leeftijd al alle veiligheidsprotocollen én hoe ze het schip zou moeten besturen en landen. Als ik in mijn eentje was overgebleven aan boord van een ruimteschip, had ik mezelf waarschijnlijk al lang het oneindige in gesprongen.

Een voorspelbare mindfuck

Het leukste aan The Loneliest Girl in the Universe vind ik het mailcontact tussen Romy en de mysterieuze J. De vertraging tussen de mails wordt steeds kleiner en dat geeft het verhaal een toffe twist.

Als het verhaal dan eindelijk spannend wordt, voel je al aankomen wat er gaat gebeuren. Misschien was ik te veel voorbereid op de mindfuck waar iedereen over sprak. Maar ik voelde de ontknoping al aankomen. Voor mij kwam dit einde alles behalve onverwacht.

The Loneliest Girl in the Universe is een vlot lezend ruimte-avontuur over een meisje dat helemaal alleen een ruimteschip bemant. Helaas duurt het erg lang voordat het verhaal spannend wordt en is de mindfuck waar de schrijfster naartoe werkt behoorlijk voorspelbaar. Bij een dergelijke titel had ik bovendien meer psychologische diepgang verwacht over de eenzaamheid van het helemaal alleen in de Melkweg te zweven. Mijn hoge verwachtingen wist Lauren James helaas niet in te lossen, maar desalniettemin is het geen slecht boek.

Met dank aan Hebban voor het opsturen van een leesexemplaar voor de Hebban leesclub.