Meteen toen ik de trailer van Life op televisie zag was mijn interesse gewekt. Astronauten die aan boord van het International Space Station onderzoek doen naar mogelijk buitenaards leven? Count me in! Hoewel de film in de trailer er wel een beetje creepy uitzag, besloot ik de kans te wagen. Gelukkig viel het horrorgehalte me goed mee en kon ik met volle teugen van de film genieten.
Ontdekking van een buitenaardse levensvorm
Vers van de pers en momenteel draaiende in de cinema: de alienfilm Life onder regie van Daniel Espinosa. Een team astronauten, aan boord van het International Space Station ontdekken een vijandige levensvorm die alle leven op mars deed uit te sterven. Nu zijn de astronauten, maar ook hun thuisplaneet in gevaar.
Net geen horror
Afgaand op de trailer had ik verwacht dat Life behoorlijk richting het horrorgenre zou gaan, een genre waar ik persoonlijk maar weinig mee heb. In dat opzicht ben ik een watje. Ik kan slecht tegen dergelijke spannende scènes en verberg mezelf het liefste onder een dekentje. Maar goed nieuws: ik heb Life van begin tot einde gekeken, zonder ook maar mijn ogen te bedekken. Het verhaal was hier en daar wat creepy en het gaat zeker in je hoofd zitten, maar de beelden zijn niet schokkend. De film is niet op die manier eng.
Angstaanjagend mooi
De buitenaardse levensvorm, oftewel de alien, is mooi en angstaanjagend tegelijk. Ik vind het tof dat we ‘Calvin’, vernoemd naar een basisschool in Amerika, zien opgroeien van een cel tot een volwaardige alien. Calvin is allesbehalve een stereotiep buitenaards wezen: hij is niet groen en heeft niet de uiterlijke kenmerken van een mens. Juist het feit dat de alien zo ver van ons afstaat – en bijvoorbeeld geen echt gezicht heeft – maakt hem voor mij enorm geloofwaardig.
Reden voor gespreksstof
Toch focust de film op meer dan enkel het bestaan van buitenaardse wezens. Je krijgt net genoeg persoonlijke informatie over de personages aan boord van het ISS om met ze mee te voelen, zonder dat de film een onnodige sentimentele laag krijgt. Hier en daar breken filosofische gesprekken de elkaar opeenvolgende actiesequenties, waardoor Life het niveau van ‘aaah de aliens vallen ons aan’ weet te ontstijgen. Helaas moet ik wel zeggen dat ik van het einde toch iets meer had verwacht, maar desalniettemin is Life een zeer verdienstelijke poging.
Tot slot heeft Life, net als Interstellar, The Martian, Passengers en Gravity, enorm mooie wijdse shots van outer space. Elke keer doen dergelijke films me verlangen naar een tripje naar de ruimte.
Life is een ontzettend spannende film die zich afspeelt aan boord van het International Space Station. In deze claustrofobische ruimte krijgen de astronauten te maken met hun grootste angst. Buitenaards leven bestaat én het is kwaadaardig. Wat volgt is een bloedstollende strijd waarin je als kijker van actie naar actie wordt gesleurd. Dit afgewisseld met een aantal persoonlijke gesprekken zorgt voor een film die in balans is en niet enkel de outer space variant van The Final Destination is. Het einde vond ik enigszins voorspelbaar, maar buiten dat heb ik oprecht genoten van Life.
