Een tijdje geleden waren Jimi en ik in Middelburg. We liepen langs de Boekenvoordeel en ik kon het niet laten om tussen de goedkope dvd’s te snuffelen. Algauw viel mijn oog op Jumanji, een film waar ik als kind van genoten had. Ook Jimi had goede herinneringen aan de film met Robin Williams, dus mocht hij mee naar huis.
Een bovennatuurlijk bordspel
De film start in 1969. Alan Parrish wordt ontzettend gepest. Dan ontdekt hij een mysterieus bordspel, Jumanji. Alan is echter niet bekend met de bovennatuurlijke krachten die het spel in zich heeft. Door een ongelukkige worp met de dobbelstenen wordt hij voor de ogen van zijn vriendinnetje Sarah de jungle van Jumanji ingezogen.
Zesentwintig jaar later vinden Judy en Peter het magische spel op de zolder van hun nieuwe huis. Ook zij willen Jumanji ontdekken. Door verder te gaan met het potje Jumanji uit 1969 weten ze Alan terug te halen uit de jungle. Samen met Judy en Peter moeten de inmiddels volwassen geworden Alan en Sarah het spel uitspelen. En daar komt heel wat bij kijken. Het huis verandert in een jungle met levensgevaarlijke leeuwen, grote spinnen en vleesetende planten. Elke dobbelsteenworp zet de spelers voor een nieuw gevaar. Maar ze moeten het spel helemaal uit spelen om er voor eens en voor altijd vanaf te zijn. Kunnen ze Jumanji verslaan?
Apen, neushoorns en olifanten
Ik kan me voorstellen dat Jumanji voor kinderen echt een feestje is om naar te kijken. Het bordspel zorgt voor bijzondere uitdagingen voor de spelers. Van wilde apen en neushoorns, tot olifanten, zebra’s en leeuwen. Maar ook angstaanjagende spinnen en moordlustige krokodillen komen om de hoek kijken. Het toffe is dat de dieren en hun bijbehorende uitdagingen niet enkel de spelers van Jumanji betreffen. De horde neushoorns trekt de wijde wereld in en hetzelfde geldt voor de apen. Heel het stadje gaat ten onder aan de gevolgen van het bordspel.
Toch was het ook voor mij als volwassen kijker een fijne film. Gedurende Jumanji kreeg ik een nostalgisch gevoel. Ik moest denken aan alle bordspellen die er bij ons vroeger op tafel kwamen – en ik stelde me eventjes voor wat er zou gebeuren moest er opeens een kudde olifanten door mijn ouderlijk huis razen.
Grappig en eng tegelijkertijd
De humor van de film was niet helemaal de mijne. Sowieso ben ik niet zo’n fan van Robin Williams en zijn clowneske manier van acteren. Toch verscheen er tijdens de film af en toe een glimlach op mijn gezicht. De aapjes die wegrijden met de politieauto vond ik toch wel aandoenlijk. Ook de vele manieren waaronder het stadje lijdt onder de uitdagingen van Jumanji vond ik tof.
Behalve grappig is de film trouwens ook behoorlijk eng. Ik denk dat het voor kinderen verstandig is om deze film samen met een volwassene te kijken. De achtervolging door de jager joeg ook mij de stuipen op het lijf. En van de spinnen kreeg ik de rillingen.
Jumanji is met recht een familiefilm voor jong en oud te noemen. Het verhaal over een mysterieus bordspel is intrigerend en de uitwerking – zeker voor een film uit 195 – nog altijd goed te doen. De humor was niet meteen de mijne, maar desalniettemin heb ik genoten van deze nostalgische film. Ik ben nu heel benieuwd naar Jumanji: Welcome to the Jungle uit 2017, waarin vier jongeren terechtkomen in een videogame.
