In 2017 werd er een serie gemaakt, gebaseerd op de klassieker The Handmaid’s Tale van Margaret Atwood. Ondanks de positieve recensies die ik overal las, mocht ik van mezelf pas kijken nadat ik de oorspronkelijke verfilming uit 1990 had bekeken. En dat heb ik deze maand dan eindelijk gedaan. Hoewel ik het zeer tof vond om de klassieker in beeld gebracht te zien worden, heb ik toch ook een aantal keer mijn blik af moeten wenden.
Menselijke broedmachines
In de toekomstige maatschappij van The Handmaid’s Tale ben je als vrouw alleen nuttig als je vruchtbaar bent. Dat is nog maar een klein percentage van de vrouwelijke bevolking. De 1% aan vruchtbare vrouwen worden ingezet als menselijke broedmachines. Hoofdpersonage Offred is zo’n handmaid. Ze mag zelfs haar eigen naam niet meer gebruiken. Haar nieuwe naam betekent letterlijk dat ze het eigendom is van Commander Fred. Terwijl de vrouw des huizes haar nauwgezet in het oog houdt, doet Commander Fred zijn best om Offred te bezwangeren en zo een kind voor hem en zijn vrouw te creëren. Ondertussen komen de rebellen in opstand en lijkt heel de samenleving onder militair bewind te staan.
Niet voor mensen met een zwakke maag
De seksscènes waren walgelijk om naar te kijken. Ik heb oprecht de andere kant op gekeken omdat ik misselijk werd van het idee dat Offred eigenlijk gewoon verkracht werd. Ik kon daar gewoon niet naar kijken. Ook de openbare executies waren iets te veel voor mijn zwakke maag. Hoewel ik het verhaal al kende uit de boeken, had ik niet verwacht dat het zo grafisch uit de doeken gedaan zou worden. Op deze manier voelde de film wat mij betreft veel gruwelijker dan het boek, omdat het nu daadwerkelijk in beeld gebracht werd. De acteurs spelen het allemaal overigens erg goed. Ik had zo met alle personages te doen. Ik was helemaal vergeten dat het maar een film was.
Puzzelen maar
Als ik het gelijknamige boek niet had gelezen, weet ik eerlijk gezegd niet of ik de film gesnapt had. In The Handmaid’s Tale wordt er weinig uitgelegd. Aan de hand van dialogen, beelden en kleine details moet je het verhaal zelf in elkaar puzzelen. Bovendien gaat het allemaal heel snel en springt het plot soms een beetje van de hak op de tak. Hierdoor moet je goed opletten en vooral zelf de ontbrekende puzzelstukjes verzamelen.
Kleurcodes in het dagelijks leven
De geschetste toekomstvisie, hoe somber en gruwelijk ook, zit ontzettend goed in elkaar. De kostuums van de personages benadrukken het verschil in klasse. De rijke maar onvruchtbare vrouwen zijn altijd in het blauw, de handmaid’s in het rood en de bediendes in het grijs. Ook de kleine inkijkjes in het dagelijks leven – boodschappen doen, tuinieren – vond ik een meerwaarde in het verhaal. Zo zie je duidelijk het verschil tussen de verschillende vrouwen.
Dat het verhaal van The Handmaid’s Tale om van te gruwelen is, wist ik al op voorhand. Maar dat de film me op deze manier zou raken had ik niet verwacht. Gedurende de zeer grafische scènes keek ik steevast de andere kant op, om mezelf te sparen. Toch vond ik de uitwerking zeer sterk, mede door de toffe kostuums, de overtuigende acteerpresentaties en de kleine details uit het dagelijks leven. Geen film voor mensen met een zwakke maag, maar wel een verhaal dat je aan het denken zal zetten.
