A Closed and Common Orbit: opnieuw een prachtig verhaal van Becky Chambers

In de Science Fiction boekhandel in Malmö viel mijn oog op de bijzonder mooie covers van The Long Way to a Small Angry Planet en A Closed and Common Orbit. Het eerste boek over een wonderlijke ruimtereis las ik al met heel veel plezier. Wist boek twee van Becky Chambers me opnieuw te raken? Het antwoord is ja.

Hoewel A Closed and Common Orbit zich in dezelfde wereld afspeelt als The Long Way to a Small Angry Planet is het niet noodzakelijk om het eerdere boek gelezen te hebben. Beide verhalen staan op zichzelf.

Een AI in een mensenlichaam

Ooit was Lovelace slechts de AI van een ruimteschip, maar dan wordt ze wakker in een zogenoemde body kit. Vanaf nu gaat ze door het leven als mens. Ze moet de wereld laten geloven dat ze tot dit ras behoort, want AI’s hebben in het universum minder rechten dan alle alienrassen. Een AI in een lichaam is zelfs illegaal. Gelukkig staat Lovelace er niet alleen voor. Ze heeft de altijd optimistische Pepper aan haar zijde om haar wegwijs te maken in haar nieuwe woonplaats.

Qua thematiek zou je A Closed and Common Orbit kunnen vergelijken met de Imperial Radch trilogie van Ann Leckie, waar AI Breq ook in een mensenlichaam verzeild raakt. Maar waar Becky Chambers focust op personages, vriendschap en persoonlijke ontwikkeling richten de boeken van Ann Leckie zich veel meer op macht en oorlogvoeren. Ik vind het heel interessant om te zien dat één zo’n thema op heel verschillende manier uitgevoerd kan worden. Hierdoor is het eigenlijk appels met peren vergelijken. Als je het mij vraagt zijn beide reeksen absoluut de moeite.

Levensechte personages

The Long Way to a Small Angry Planet zat vol met de meest fantastische personages van heel uiteenlopende alienrassen. Daarentegen focust  A Closed and Common Orbit voornamelijk op twee personages: Sidra (de naam die Lovelace voor zichzelf kiest) en Pepper. Beide levensverhalen worden afwisselend verteld, die van Sidra in het heden en die van Pepper door middel van flashbacks. Hierdoor kom je over allebei veel te weten. Nog altijd komen er wel andere aliensoorten aan bod, maar meer van een afstandje. Je leert ze minder goed kennen dan in het voorgaande boek.

Soms lijkt het feit dat het verhaal zich afspeelt in de ruimte slechts bijzaak, omdat Becky Chambers vooral focust op de personages. En die zijn levensecht, mooi, warm en liefdevol. Tegelijkertijd worden alle locaties, alle alienrassen, alle planeten en alle ruimteschepen heel beeldend omschreven. Dit maakt het boek een feestje om te lezen.

Ik wil meer

Enkel het einde vond ik stiekem wel een beetje voorspelbaar, maar dat betekent niet dat ik niet ontroerd was. Deze keer heb ik overigens geen flauw idee wat het aanknopingspunt gaat vormen voor het vervolgboek. Zeker als ik dan op Goodreads ook nog eens lees: “Set in the sprawling universe of the Galactic Commons, this third standalone instalment of the Wayfarers series travels to another corner of the cosmos — one often mentioned, but not yet explored.” Ik kijk al uit naar Record of a Spaceborn Few!

Wat kan Becky Chambers schrijven! Met A Closed and Common Orbit brengt ze opnieuw een wondermooi en oprecht verhaal in de setting van The Long Way To A Small Angry Planet – al staat het boek tegelijkertijd op zich. Ik liet me onderdompelen in de levensverhalen van Lovelace en Pepper, die afwisselend van elkaar uit de doeken worden gedaan. De verschillende aliensoorten en hun gebruiken bleven me verbazen en ik voelde liefde en vriendschap door de pagina’s heen sijpelen. Ondanks dat het einde enigszins voorspelbaar was, voelde dit boek opnieuw aan als een perfect luchtig roomtoetje in de ruimte.