In voorganger The Glimpse maakten we al kennis met de samenleving waarin Ana leeft. Een wereld waarin mensen in twee gescheiden groepen leven – Pures (mensen die volgens een DNA-test geen kans hebben op een mentale ziekte) en Crazies (mensen die wel kans hebben om een psychische stoornis te ontwikkelen). Een super tof concept als je het mij vraagt! De hoge mate van originaliteit en de verslavende schrijfstijl maakten The Glimpse tot een echte page turner. Helaas was The Fall toch enigszins een teleurstelling.
The Fall is het vervolg op The Glimpse. Let op: als je het eerste deel in deze serie nog niet hebt gelezen, kan deze review spoilers bevatten.
Een doorsnee verhaal
Waar ik in The Glimpse overdondert werd door de originaliteit van het verhaal, was The Fall voor mij toch eerder een doorsnee dystopisch verhaal. We krijgen te maken met een love triangle, mensen moeten vechten om te overleven en er is een duidelijk onderscheid tussen de ‘goeden’ en de ‘slechten’. Het boek is zeker niet slecht, maar helaas ook niet heel bijzonder.
De basis voor The Fall is gelegd in het eerste boek. In The Glimpse zien we een fantastische world building van een wereld waarin twee groepen van elkaar gescheiden leven. In The Fall gaat hier echter veel minder aandacht naartoe. Opeens lijkt het verhaal veel meer om de persoonlijke problemen van de diverse personages te gaan – in plaats van het grotere plaatje van de maatschappij. De verschillende dromen en flashbacks vertragen het verhaal. Bovendien voegen deze dromen weinig toe. Daarnaast wordt het verhaal opeens heel voorspelbaar en lijkt het enkel te draaien om de vraag of Ana en haar geliefde zullen overleven. Op deze manier is The Fall niet diepgaand genoeg. De personages blijven oppervlakkig, alsook het plot en vooral ook het (slappe) einde.
Een teleurstellend einde
Op het vlak van personages ben ik groot fan van de vader van Ana. Mijns inziens is dit het enige personage dat meerdere lagen heeft. Ik vond hem moeilijk te peilen, maar juist dit maakt het verhaal nog enigszins interessant. De relatie tussen Ana en Cole daarentegen was behoorlijk onrealistisch. Ik heb geen flauw idee waarom deze twee überhaupt een stelletje zijn.
Deze recensie klinkt misschien erg negatief, maar zó erg was het nou ook weer niet. Helaas is ook in The Glimpse duologie het eerste boek veel beter dan het tweede boek. Waar The Glimpse een zeer sterke en beangstigende toekomstvisie weet neer te zetten, blijft The Fall toch een beetje achter. Het is alweer een tijdje geleden dat ik The Fall las en de details raken al steeds meer in vergetelheid. Het boek is simpelweg niet bijzonder genoeg om te onthouden. Al met al is het zeker een vermakelijk boek, vol actie, maar helaas mist er hier en daar wat diepgang.
Welk boek wist jou niet helemaal te overtuigen?
