Mijn naam is Nul: van de virtuele wereld naar de realiteit

Begin september ging ik voor mijn werk naar de Verenigde Staten. In combinatie met de lange werkdagen kreeg ik bij thuiskomst enorm last van een jetlag. Ik verlangde daarom naar eenvoudige boeken en haalde een aantal jeugdboeken uit de bibliotheek. Mijn naam is Nul was daar eentje van.

De virtuele versus de echte wereld

Nul wordt binnenkort veertien jaar. Hij heeft nog nooit een andere persoon aangeraakt. Hij is nog nooit buiten geweest. Nul is opgegroeid in een virtuele wereld waar hij getraind wordt om snel te zijn en doelen te raken.

Maar dan gaat het mis. Zijn virtuele wereld valt weg en Nul belandt in de echte wereld, waar het sneeuwt en koud is en alles hem vreemd voorkomt. Nul moet kiezen. Teruggaan of een nieuw leven beginnen?

Nul versus Ender

Mijn naam is Nul is een tof en luchtig jeugdboek voor tussendoor. Het boek leest vlot en het plot is vermakelijk. Het verhaal gaat over Nul die opgroeit in een virtuele wereld. Deze premisse doet sterk denken aan Ender’s Game, maar heeft een andere focus. In Ender’s Game ligt de nadruk op de opleiding van Ender, terwijl Mijn naam is Nul gaat over het moment dat Nul in de echte wereld terechtkomt.

Het personage Nul heeft veel conversaties met zichzelf. Die innerlijke dialogen zijn zeer irritant om te lezen. Ook omdat een van de stemmen in hoofdletters wordt geschreven. Dat voelt direct heel schreeuwerig. Bovendien maakt het van Nul een beetje een schizofreen personage. Het lijkt of hij voortdurend een engeltje en een duiveltje op zijn schouder heeft zitten. Hierdoor heb ik het gevoel dat Nul een echte stem, een echte persoonlijkheid, mist.

Toch was Mijn naam is nul een fijn boek om te lezen. Het verhaal gaat vlot vooruit en het einde vond ik behoorlijk ontroerend. Het is geen boek dat ik aan iedereen gaat aanbevelen, maar ik denk dat het wel een topper is voor de jongere, misschien beginnende Science Fiction lezer. Voor mij was het tijdens mijn jetlag in ieder geval een perfect boek.