The Fall: Het toonbeeld van een doorsnee dystopia

Marcia van der Zwan15 januari 201660/1003
Titel
The Fall
Auteur
Claire Merle
Serie
The Glimpse Duology #2
Jaar
2013
Pagina's
358
Beoordeling
★★★
Overall Score
Rating Summary

In voorganger The Glimpse maakten we al kennis met de samenleving waarin Ana leeft. Een wereld waarin mensen in twee gescheiden groepen leven – Pures (mensen die volgens een DNA-test geen kans hebben op een mentale ziekte) en Crazies (mensen die wel kans hebben om een psychische stoornis te ontwikkelen). Een super tof concept als je het mij vraagt! De hoge mate van originaliteit en de verslavende schrijfstijl maakten The Glimpse tot een echte page turner. Helaas was The Fall toch enigszins een teleurstelling.

The Fall is het vervolg op The Glimpse. Let op: als je het eerste deel in deze serie nog niet hebt gelezen, kan deze review spoilers bevatten.

The Glimpse - Claire Merle

Een doorsnee verhaal

Waar ik in The Glimpse overdondert werd door de originaliteit van het verhaal, was The Fall voor mij toch eerder een doorsnee dystopisch verhaal. We krijgen te maken met een love triangle, mensen moeten vechten om te overleven en er is een duidelijk onderscheid tussen de ‘goeden’ en de ‘slechten’.  Het boek is zeker niet slecht, maar helaas ook niet heel bijzonder.

De basis voor The Fall is gelegd in het eerste boek. In The Glimpse zien we een fantastische world building van een wereld waarin twee groepen van elkaar gescheiden leven. In The Fall gaat hier echter veel minder aandacht naartoe. Opeens lijkt het verhaal veel meer om de persoonlijke problemen van de diverse personages te gaan – in plaats van het grotere plaatje van de maatschappij. De verschillende dromen en flashbacks vertragen het verhaal. Bovendien voegen deze dromen weinig toe. Daarnaast wordt het verhaal opeens heel voorspelbaar en lijkt het enkel te draaien om de vraag of Ana en haar geliefde zullen overleven. Op deze manier is The Fall niet diepgaand genoeg. De personages blijven oppervlakkig, alsook het plot en vooral ook het (slappe) einde.

Een teleurstellend einde

Aan het einde van The Fall probeert Claire Merle alle losse eindjes aan elkaar te knopen, maar helaas is dit niet helemaal geslaagd. Sommige oplossingen zijn te simpel, terwijl andere vragen onbeantwoord blijven. Het boek wist me daarnaast ook niet aan het denken te zetten. Het enige pluspunt in vergelijking met The Glimpse is dat dit vervolgdeel veel meer actie bevat.

Op het vlak van personages ben ik groot fan van de vader van Ana. Mijns inziens is dit het enige personage dat meerdere lagen heeft. Ik vond hem moeilijk te peilen, maar juist dit maakt het verhaal nog enigszins interessant. De relatie tussen Ana en Cole daarentegen was behoorlijk onrealistisch. Ik heb geen flauw idee waarom deze twee überhaupt een stelletje zijn.

Deze recensie klinkt misschien erg negatief, maar zó erg was het nou ook weer niet. Helaas is ook in The Glimpse duologie het eerste boek veel beter dan het tweede boek. Waar The Glimpse een zeer sterke en beangstigende toekomstvisie weet neer te zetten, blijft The Fall toch een beetje achter. Het is alweer een tijdje geleden dat ik The Fall las en de details raken al steeds meer in vergetelheid. Het boek is simpelweg niet bijzonder genoeg om te onthouden. Al met al is het zeker een vermakelijk boek, vol actie, maar helaas mist er hier en daar wat diepgang.

Welk boek wist jou niet helemaal te overtuigen?

The Glimpse - Claire Merle

3 reacties

  • daenelia

    15 januari 2016 at 09:40

    Ik heb er ook een hekel aan als een romance er tussen wordt gepropt en zo’n driehoeksverhouding irritteert me vaak, omdat de personages er zo besluiteloos van worden. De enige keer dat ik écht van een driehoeksverhouding heb genoten was in de eerste 8 delen van Anita Blake.
    Tot vijf jaar geleden heb ik onthouden welk boek me helemaal niet wist te overtuigen. En dat is zonde van mijn ‘schijfruimte’, dus nu weet ik het niet meer. Ik zou wel de schrijversnaam herkennen, want ik lees NOOOIT meer een boek van hem. Mysoginistische idioot die hij was. Maar Kate Atkinson, die ik normaal fantastisch vind, kon me niet echt overtuigen met Life after Life. Ik ben niet vies van herhalingen in boeken, maar dit ging me te ver.

    Reageer

  • zwartraafje

    15 januari 2016 at 16:59

    Oh, onbeantwoorde vragen aan het einde van een reeks vind ik niet zo leuk. Ik ben ook geen fan van een open einde en heb nu eenmaal liefst dat na de ontknoping alle losse draadjes in een verhaal mooi zijn ingestopt.

    Reageer

    • Marcia

      17 januari 2016 at 11:45

      Ik vind het ook belangrijk dat alle losse eindjes netjes opgelost worden en dat was bij The Fall helaas niet het geval..

      Reageer

Laat een reactie achter

Je mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd *

Oog op de Toekomst is een website vol verhalen over aliens, post-apocalyptische werelden, zombies, klimaatverandering en toekomstige werelden in crisis. Oftewel: een blog compleet in het teken van Science Fiction.

© Marcia van der Zwan